
ฉันเดินตามคนนึงด้วยความซื่อสัตย์ แต่เขาก็ได้โรยเศ ษแก้วทิ้งไว้บนพื้น.
ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว
ฉันก็เดินตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ
ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา
ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ระหว่างทางฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศ ษแก้วทิ้งไว้บนพื้น
ขณะที่เดินตามฉันไม่เคยระวั งตัวใดๆ เพราะ..ตามองอยู่ที่แผ่นหลังของเค้าด้วยความไว้ใจ
ฉันรู้สึกเจ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ.. การขอโท ษและการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เค้าก็ยังทำอีก จนในที่สุดพื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้วชิ้นเล็กมากมายที่คอยทิ่มตำ
เท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน แน่นอนว่า.. มันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา
บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก
…
ที่ตลกคือ.. ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ
เพราะคิดเ สียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว และด้วยความหวัง
จากเสียงพูดของเค้าที่ตะโกนมาเรื่อยว่าเค้าจะหยุดการก ร ะทำแบบนี้แล้ว
ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว
กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศ ษแก้วไปด้วย
เด็กโต ขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย 8 ปี
…
ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศ ษแก้ว
แต่ก็ยังคงมีแผ่ นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้า
กำลังจะเลิกโรยเศ ษแก้วแล้วหรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโคตรมืดและไม่รู้จะมีอะไร
อยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า..ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยlด็กแน่นอน ที่ทางแยกฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง
ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบา ดแผ ล
นับไม่ถ้วนมันเจ็ บ มันชา แล้วกลับมาเจ็บอีก วนไปเรื่อย
…
วันนี้..ฉันตัดความเสียดาย 8 ปี ที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแย กนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่
ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่า. เมื่อไม่มีเศ ษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม
ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหล า ด จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้
ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวิน าที นี้เลย
เพราะฉันกำลังจะมีเด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย…
จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาแผ ลที่เท้าไปซักพัก แต่ไม่นานหรอก
ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปทางที่โคตรมื ด นี่แหล่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..
ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลั วอะไรอีกแล้ว..