เมื่อฉันจากโลกนี้ไป วันที่ฉันจากไป คนที่แค้นฉัน พากันร้องรำทำเพลงหัวเราะดีใจนที่รักฉัน พากันร้องไห้ระงมวันที่ฝังร่าง
ของฉันคนที่แค้นฉัน มองไปที่หลุมคนที่เสียชีวิตแล้วยิ้มเย้ยที่มุมปากคนที่รักฉัน ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อ ย ากเห็นร่างของ
ฉันที่กำลังจะถูกดินกลบหน้าหนึ่งปีผ่านไป ฉันเหลือแต่โครงกระดูก หลุมศ พถูกพายุลมฝนซัดสาดคนที่แค้นฉันนาน ๆ เขา
พูดถึงฉันที พูดทีไรเขาก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่คนที่รักฉันไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้องไห้เดียวดายในค่ำคืนนั้น
สิบปีให้หลัง คนที่แค้นฉันยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้วคนที่รักฉันเมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวก
เขาพากันนิ่งเงียบไปสักครู่การดำเนินชีวิต ทำให้เขาไม่อาจที่จะหมกมุ่น คิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไปหลายสิบปีผ่านไป
หลุมศ พของฉันยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยนคนที่แค้นฉัน ร่างของเขาก็ถูกฝังลงในป่าช้าเดียวกันคนที่รักฉัน
ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกันฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้ สิ่งที่ฉันหวงแหนรักนักรักหนา ถูกเปลี่ยนมือ
ไปเป็นของคนอื่นสิ่งที่ฉันพ ย าย ามหามาทั้งชีวิต แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติดตัวไปด้วยไม่ได้แก่งแย่งช่วงชิงกัน
ไปใย ย ามอนิจจังมาเยือน ทุกสิ่งล้วนว่างเปล่าสั่งสมคุณธรรมความดีไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาไป ให้คนข้างหลังได้ระลึกหา ให้
เสบียงในภพหน้าไม่บกพร่องเ พ ร า ะถึงเวลานั้น อย ากทำก็สาย ละอายก็ช้าเสียแล้ว
