การที่เป็นคนชอบอวด ไม่ได้ทำเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นหรอกนะ แต่ต้องการอวด เพื่อโชว์ให้คนอื่นดู คนอื่นรู้ เพื่อส่งเสริม
อัตตาตัวตนให้มากขึ้น เลิกอวดรวย อวดเก่ง อวดดี อวดฉลาด อวดนั่นอวดนี่ได้แล้ว คนที่อิ่มในตัวเอง
ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใคร ว่าฉันอิ่ม แต่คนที่ขา ดต่างหาก ต้องอวดเพื่อสร้างกำแพง ให้คนอื่นไม่รู้ว่าฉันขา ด
ในทางจิตวิทยา จึงบอกว่า ใครชอบอวดอะไร ลึกๆ ในใจ คือ เขาขา ดสิ่งนั้น หรือเคยขา ดสิ่งนั้น มาก่อน
ในทางพุทธศาสนา ท่านเห็นตรงกัน อวด คือ การแสดงโอเวอร์ เกินกว่าที่เป็นจริง มันเป็นการส่งเสริม
อัตตา ตัวตน อย่างที่บอกไป ยิ่งอวดมาก ในใจจะเหมือนมีพายุ ที่ไม่มีวันสงบได้ซักที
ความสุขปลอมๆ คือ ได้รู้สึกเหนือกว่าใครซักคน ในช่วงเวลาที่สั้นเหลือเกิน
หลังจากนั้น… ความว่างเปล่าจะเข้ามากัดกินหัวใจ กระตุ้นให้อวดอะไรใหม่อีกที เลิกอวดอ้าง แล้วปล่อยวางซักที
วันๆ มัวแต่หาอะไรมาอวดนั่นอวดนี่อยู่นั่นแหละลองถามใจตัวเองดู ไม่เหนื่อยหรือยังไง เก่งได้ แต่อย่าอวดเก่ง
ภูมิใจได้ แต่อย่าให้มากถึงขนาดหลงตัวเอง เพราะความภูมิใจ ทำให้คนเก่ง และคนดี หลงตัวเองมานักต่อนักแล้ว
ยิ่งคิดว่าตัวเองดีเลิศเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีโอกาสสูงที่เราจะมองไม่เห็นหัวคนอื่น
นี่คือเรื่องจริง…
ถ้าเรามองโลก แบบตรงไปตรงมา ก็จะเห็นว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่คนหลงตัวเอง จะไม่คิดดูถูกคนอื่น
แล้วนิสัยดูถูกคนอื่น ก็จะนำมาซึ่งนิสัยที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น เมื่อนิสัยชอบเปรียบเทียบมาถึง
คราวนี้มันก็จะพานิสัยที่ชอบตัดสินคนอื่นติดมาด้วย คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่ฉลาด ทำแบบนั้นไม่ดี ทำแบบนี้ก็ไม่เข้าท่า
คนหลงตัวเอง จะเริ่มเปลี่ยนตัวเอง ให้กลายเป็น เทวดาน้อยๆ ผู้ไม่เคยทำอะไรผิด เริ่มติดกับความเก่งของตนเอง
เริ่มติดกับความสำเร็จที่มีอยู่ เริ่มทำตัวเป็นคนธรรมดาที่ไม่สำคัญไม่เป็น ทั้งหมดนี้คือภัยต่อมิตรภาพ
ความสุขในชีวิตของตนเอง และคนรอบข้าง อันที่จริงแล้ว ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ ยิ่งต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนเท่านั้น
ความอ่อนน้อมนี่เอง จะสามารถถ่วงน้ำหนัก ทำให้เท้าของเราติดดิน รวมความแล้ว
สรุปได้ว่า… การเห็นคุณค่าของตัวเองไม่ผิด แต่อย่าให้มันลุกลามถึงขนาดทำให้เรากลายเป็น คนหลงตัวเอง
เพราะคนหลงตัวเอง ก็คือ คนแพ้ตัวเอง คนที่แพ้ตัวเอง ก็คือ คนที่แพ้ทุกสิ่งทุกอย่าง
