กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..
มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกันทั้งความสุขความเศร้าความรู้และอื่นๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม
ดังนั้นทั้งหมดจึงเตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะความรัก
ต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายเมื่อเกาะเกือบจะจมแล้วความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ
ความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า…ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันน่ะเต็มไปด้วยทองและเงิน
แล้วมันไม่มีที่ให้คุณความรักจึงตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม
ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วยฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรักคุณน่ะเปียกอาจจะทำให้เรือฉันเปียก
ไปด้วยความเศร้าได้พายเรือผ่านมาความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
ความเศร้าตอบว่าโอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยู่คนเดียว
ขอโทษนะ..ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกันแต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก
เพราะมัวแต่กำลังมีความสุขทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง
เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่งความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อ
ว่าใครเป็นผู้ใจดีคนนั้นเมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อคนแก่คนนั้นความรัก จึงถามความรู้และคนแก่คนอื่นๆ
ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน ความรู้ตอบว่าเวลาความรักแต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ ?
ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเองแล้วตอบความรักว่าก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหนน่ะสิ
