“เงินแม่หาย” อ่านเถอะ เขียนไว้ดีมาก

เขาเป็นลูกกำพร้า ฐานะทางบ้านยากจน พ่อของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขาอายุได้ 3 ขวบ แม่ยึดอาชีพรับจ้างซักผ้า

เขาจึงพยายามหางานพิเศษทำตั้งแต่เรียนประถม ตอนที่เขาอายุได้ 18 ปี ด้วยเกรดเฉลี่ยของเด็กเรียนดี

ทำให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ยาก แม่ของเขาแอบไปขายของเหลวในตัว เพื่อเตรียมเงินให้เขาเข้ามหาวิทยาลัย

เขารู้ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เกรงว่าจะทำให้แม่ยิ่งเสียใจ เขาเองก็ปิดแม่เรื่องที่เขาไปขายของเหลวในตัว

รับจ้างขนของจนนิ้วฉีก เดินส่งหนังสือพิมพ์จนเคยเป็นลมกลางถนน เขาทำไปก็เพราะอยากแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งของแม่

ช่วงปิดเทอมปี 2 เขากลับบ้านไปในช่วงฤดูหนาว แม่ซักผ้าด้วยมือในวันที่อากาศหนาวเหน็บ “งานอย่างอื่นทำไปกว่าจะได้เงิน

ซักผ้านี่เงินดีสุดแล้ว ตัวละ 5 บาท เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ได้สกปรกเลย เพราะเป็นเสื้อของคนมีตังค์ทั้งนั้น แม่กลัวว่าถ้าเข้าเครื่องซัก

เนื้อผ้าจะเสียหาย” แม่ของเขาบอกเย็นวันนั้น หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ แม่ก็บอกเขาด้วยความดีใจว่า

“ลูกแม่ อาทิตย์นี้แม่ซักผ้าได้ตั้ง 1,000 บาทแน่ะ” พูดเสร็จ แม่ก็ล้วงมือหยิบเงินในกระเป๋ากางเกงออกมา

แต่ปรากฏว่ามีแบงค์ 500 อยู่ในกระเป๋ากางเกงของแม่เพียงใบเดียว แม่มีสีหน้าตื่นตระหนกมาก

“เงินแม่หาย เงินแม่หายไปตั้ง 500 บาท” พูดเสร็จ แม่ของเขาก็รีบลุกขึ้นไปหยิบไฟฉายเดินออกไปหน้าบ้าน

ที่แม่ซักผ้าเมื่อตอนกลางวันข้างนอกมืดมิด เสียงลมหนาวพัดมาเป็นระยะๆ แม่กวาดไฟฉายไปทั่วบริเวณบ้าน แต่ก็ไม่เจอ

“หรือมันจะหล่นหายตอนที่แม่เอาผ้าไปส่งคุณนายบ้านข้างๆ เมื่อตอนหัวค่ำ” พูดไม่ทันขาดคำ แม่ก็รีบเดินส่องไฟฉาย

ไปที่บ้านคุณนาย ที่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร แต่ก็ยังไม่พบอยู่ดี เงินจำนวน 500 บาท ดูเหมือนจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร

สำหรับคนมีเงิน แต่เงินจำนวนนี้ เป็นเงินที่แม่ของเขาใช้ได้ทั้งเดือน และเป็นค่าใช้จ่ายของเขาได้ทั้งเดือนเช่นกัน

เขาเดินตามหลังแม่ไป น้ำตาคลอเบ้า “นี่มันเป็นเงินที่แม่ต้องซักผ้า 100 ผืนถึงจะได้มา” เขานึกไปก็ใช้มือปาดน้ำตาไป

แม่เดินกลับไปกลับมา อย่างนั้น 2-3 รอบ เขาจึงบอกแม่ว่า “แม่ครับ ไม่ต้องหาแล้วครับ พรุ่งนี้ผมจะช่วยแม่หาอีกทีดีไหมครับ

ฟ้ามืดอย่างนี้มองไม่เห็นหรอกครับ”แม่ยังคงเดินหาเงินจำนวนนั้น จนถ่านไฟฉายหมด จึงเข้าบ้านมานอน

คืนนั้น เขาแอบเอาเงินที่แม่ให้เขาไว้ 500 บาท ซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายประจำเดือนนี้ของเขา แอบเอาไปไว้ที่ราวตากผ้าหลังบ้าน

มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้แม่หายกังวล เขาคิดได้แค่นี้ “ลูกแม่ แม่หาเงินเจอแล้ว” เสียงแม่ตะโกนด้วยความดีใจ

ปลุกให้เขาตื่นในตอนเช้าเขาแสร้งดีใจไปกับแม่ แล้วพูดว่า “เห็นไหมครับ แม่เป็นคนดี ฟ้าย่อมคุ้มครอง เจ้าที่คงเก็บเงินไว้ให้แม่แน่เลย”

“เอาล่ะ ได้เงินคืนมาแม่ก็ดีใจแล้ว เงิน 500 บาทนี้ แม่แถมให้ลูกก็แล้วกันนะ ถือว่าแม่เงินหายก็แล้วกัน หาอาหารอร่อยๆ กินบ้างนะลูก

ลูกแม่ผอมไปเยอะเลย” แม่ยัดเงิน 500 บาทที่ได้คืนมาใส่มือของเขา จากนั้นก็ดึงเขาเข้ามากอด น้ำตาของเขาไหลออกมาอีกครั้ง

“แม่ครับแม่ให้ผมเมื่อวานนี้ 500 บาทแล้วนะครับ แม่ให้ผมอีก 500 มันเยอะเกินไปสำหรับผม แล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนมาใช้”

“เจ้าลูกโง่ แม่ซักผ้าทุกวัน อีกไม่กี่วันก็ได้เงิน 500 แล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงแม่นะ ตั้งใจเรียนล่ะ” เขากอดแม่อีกครั้งด้วยความรักและเคารพ

เมื่อเขาจบการศึกษา เขาได้ทำงานที่บริษัทมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง หลังจากทำงานได้หนึ่งปี ด้วยความช่วยเหลือของเจ้านาย

ให้เขาผ่อนตึกแถวห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง เขาจึงไปรับแม่มาอยู่ด้วย จากวันนั้น แม่ของเขาก็ไม่ต้องซักผ้าอีกต่อไป เงิน 500 บาทใบนั้น

เขานำมันใส่กรอบติดไว้ข้างฝา เขาไม่กล้าใช้เงินจำนวนนี้ เพราะมันแทบจะเป็นชีวิตของแม่เขาในคืนนั้น แล้วเขาจะดูแคลน

ชีวิตของแม่เขาได้อย่างไร เงินจำนวนนี้คือความรัก คือกำลังใจ คือทุกสิ่งที่แม่มอบให้แก่เขา

เย็นวันหนึ่ง…

ไม่รู้พูดคุยอะไรกัน ทำให้เขาเอ่ยถึงเรื่องเงินจำนวน 500 บาทนั้น เขาชี้มือไปที่กรอบที่ใส่เงินไว้ แล้วเอ่ยว่า

“แม่ดูสิครับ เงิน 500 บาท ที่แม่หาทั้งคืน ตอนนี้มันก็ยังอยู่กับเราที่บ้านหลังใหม่นี้ โชคดีนะครับที่แม่หาเจอ”

“เจ้าลูกโง่ แม่จะไม่รู้ได้ยังไงว่าแบงค์นี้เป็นใบที่แม่ให้ลูก ตอนที่แม่นำเงินไปแลกให้เป็นแบงค์ 500 ที่ธนาคาร

แม่จำหมายเลขของแบงค์ได้” เขามองแม่อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “แม่รู้ว่าลูกต้องการให้แม่คลายใจ แม่ถึงมาคิดได้

ลูกรักแม่ถึงขนาดนี้ แม่ไม่ควรทำให้ลูกไม่สบายใจอีกต่อไป แม่จึงทำเป็นตื่นเต้นดีใจที่หาเงินเจอ.. ขอบใจนะลูกแม่”

เขากอดแม่อีกครั้ง ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าสิ่งที่เขาทำเพื่อแม่ในวันนั้น แม่ของเขาต่างหากที่ทำเพื่อเขา โดยที่เขาไม่รู้อะไรเลย

สายใยแห่งความสัมพันธ์ แม้ครอบครัวจะยากไร้แต่มากมายด้วยความรัก ครอบครัวของนี้นี่แหละที่เป็นคนมั่งมี.. มั่งมีด้วยความรัก

ความผูกพันธ์ แบงค์ 500 ใบนั้น คือตัวแทนแห่งความรักของแม่ลูก