จงพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ชีวิตของเรานั้นสั้นยิ่งนัก

ใครรวยกว่าใคร ให้ลองคิดดู…

อภิมหาเศรษฐีเกือบจะชราผู้หนึ่ง สุดแสนจะภูมิใจ ที่ลูกชายวันห้าขวบของเขา กำลังจะได้เข้าเรียนในโรงเรียนชื่อดัง ซึ่ง

ระดับเศรษฐีอย่ างพวกเขาเท่านั้น จึงจะมีปัญญาส่งลูกหลานเข้าเรียนในโรงเรียนนี้ได้โดยส่วนตัวของเขาเอง ก็อย า ก

จะสอนให้ลูกชายรู้จักกับชีวิตจริงในโลก ควบคู่ไปกับการสอนทฤษฏีในโรงเรียนในวันหยุดเขาจะตระเวนพาลูกชายคนเดียว

ไปท่องเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ แล้ววันหนึ่ง เขาก็คิดถึงหัวข้อการสอนเรื่องความย า กจน เ พ ร า ะเขามีความเชื่อว่า ลูกชาย

ของเขาคงไม่มีวันรู้จักแน่นอนเขาจึงพาลูกชายไปเยี่ยมครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่ง และพักอยู่กับชาวนาเป็นเวลา 1 วัน

1 คืน กลับถึงคฤหาสน์ของเขาในวันต่อมา มหาเศรษฐีก็จะทดสอบว่าลูกชายได้อะไรบ้าง จากการไปพักแรมกับชาวนา

ผู้ย า กจน ลูกชายตอบคำถามผู้เป็นบิดาว่า เขาขอขอบคุณเป็นอย่ างมาก ที่ได้พาเขาไปพบกับชาวนาและพักแรมที่นั่น ซึ่ง

ทำให้เขาได้พบว่า….

…ชาวนามีที่ทำงานเป็นท้องนาที่กว้างใหญ่ในขณะที่พ่อมีเพียงห้องสี่เหลี่ยมที่ว่ากว้าง แต่ก็ยังน้อยกว่าท้องทำงานของ

ชาวนา

…อาหารที่ชาวนารับประทาน สามารถหาได้ตลอดเวลารอบๆ บริเวณบ้านโดยไม่ต้องซื้อหาในขณะที่บ้านของเรามีตู้เย็น

เท่านั้นที่เป็นที่เก็บอาหาร

…เวลารับประทานอาหารก็มีเพื่อนคุยอย่ างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกในขณะที่ตัวเองก็ต้องนั่งทานอาหารกับโต๊ะอาหาร

ที่ย าวเกือบสิบเมตร และมีเก้าอี้ว่างเปล่าทั้งสองด้าน

…ลูกชาวนาที่ซ้อนท้ายจักรย านของพ่อเขา ต้องกอดเอวพ่อให้แน่นเพื่อจะได้ไม่ตกจากจักรย านแต่เขาเองต้องนั่งในรถ

ที่ใหญ่โตอยู่ข้างหลังเพียงลำพัง โดยมีคนขับรถพาไปทุกที่

…ชาวนามีแสงดาวแสงจันทร์เป็นโคมไฟส่องสว่างตลอดเวลาในเวลากลางคืน โดยไม่ขา ดแคลนแต่เขาก็มีเพียงแสงจาก

โคมไฟที่ต้องซื้อด้วยเงิน

…ชาวนามีรั้วบ้านเป็นแม่น้ำ ภูเขาที่กว้างสุดลูกหูลูกตาแต่เขาเองกลับมีเพียงแค่กำแพงบล๊อคในพื้นที่ไม่กี่ไร่

…ลูกชาวนาได้มีเพื่อนเล่นเป็นจิ้งหรีด หิ่งห้อยนับร้อยนับพันแต่เขาเองกลับไม่มีใครเลย

ผู้เป็นพ่อฟังแล้วเงียบไปชั่วขณะ ลูกชายสบตาพ่อเต็มตาแล้วเอ่ยปากบอกผู้เป็นพ่อว่า..  “ขอบคุณมากครับพ่อ ที่ช่วยให้ผม

ได้สำนึกว่า เราจนขนาดไหน” คุณเห็นด้วยไหมว่า “แว่นตาชีวิต” นี่ช่างเป็นสิ่ง น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก คิดดูสิว่าโลกจะเปลี่ยนไป

สักเพียงใดถ้าเราทุกคนเปลี่ยนมาเป็นปลื้มและพอใจในทุกสิ่งที่เรามี แทนที่จะดิ้นรนไขว่คว้าเพื่อสิ่งที่เรายังไม่ได้มาขอจง

พอใจในสิ่งที่เรามีอยู่ โดยเฉพาะอย่ างยิ่งเพื่อนชีวิตหนึ่งของเรานั้น สั้นนัก และเรามีเพื่อนได้น้อยมาก