มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอมีอดีต ที่แสนเ ล วเจ็บช้ำและขื่นขม จึงอย ากที่จะลบมุมออกจากความทรงจำ แต่ไม่ว่าจะทำอย่ างไร
ก็ไม่สามารถ ลืมเลือนออกไปได้จึงทำให้ชีวิตของเธอ ต้องระทมทุกข์เป็นอย่ างมาก เ พ ร า ะแม้ปัจจุบันเธอจะมีชีวิตที่ดีขึ้น
แล้ว แต่เหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมาแล้วนั้นเมื่อนึกถึงทีไรก็ทำให้ต้อง ปวดร้าวใจเสียทุกที อดีตที่ผ่านมาของเรานั้น เสมือน
รอยด่างพร้อยในชีวิตหากสามารถ ลบอดีต ที่แสนขื่นขมออกไปได้เหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องไม่ดี เกิดขึ้นกับเรามาก่อนเลย
ก็คงจะดีชีวิตของเรา คงจะมีความสุขเหมือนกับคนอื่นเขาเสียทีหญิงสาวรำพึงกับตนเอง หากโลกเรานี้มีน้ำวิเศษ ที่เมื่อดื่ม
แล้วสามารถลืมอดีตได้ เหมือนดั่งในนิทานก็คงจะดีเพื่อนบ้านของหญิงสาวได้ยินเข้าพอดี จึงได้พูดกับหญิงสาวว่า ได้ยิน
มาว่า มีนักพรตปริศนาผู้หนึ่ง ท่านสามารถช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ย ากได้ทุกเรื่องบางทีท่านอาจจะมีน้ำลบอดีต เหมือนดัง
ในนิทานก็เป็นได้ ลองเดินทางไปเพื่อให้ท่านนักพรต ช่วยเหลือดูสิเธอจึงตัดสินใจเดินทางไปยัง เขาปัญญายุทธ
หญิงสาว : ขอประทานโทษท่านนักพรต เฉินกุ๊ยเซียง อยู่หรือไม่คะ
นักพรต : ข้าเอง มาหาข้า มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไรอย่ างนั้นรือ นักพรตเฉินกุ้ยเซียง ถามด้วย ความเมตตา
หญิงสาว : คารวะท่านนักพรต ข้าน้อยมีเรื่องทุกข์ใจเป็นอย่ างมาก จากอดีตอันแสนเ ล ว ที่ข้าได้พานพบมา แม้จะพย าย าม
ลืมเลือนสักเพียงใด ก็ไม่อาจลืมได้
นักพรต : ถึงแม้จะเป็นอดีตที่เ ล ว แต่เมื่อมันผ่านมาแล้ว เหตุใดมันจึงยังทำให้ แม่นางทุกข์ใจได้อีก
หญิงสาว : เ พ ร า ะอดีตในครั้งเก่านั้น เป็นเหมือนรอยด่างพร้อย ที่คอยตอกย้ำให้นึกถึงแต่เหตุการณ์เก่า ๆ ตลอดเวลา แม้
ปัจจุบันจะ มีชีวิตที่ดีเพียงใดแต่เมื่อนึกได้ว่า เคยมีอดีตที่เ ล ว ก็ทำให้ข้าน้อย มิอาจมีความสุขกับปัจจุบันได้เลย
หญิงสาวคุกเข่าลง แล้วเอ่ยต่อไปว่า
หญิงสาว : ข้าทุกข์เหลือเกิน ท่านนักพรตพอมีทางช่วยเหลือข้า ได้หรือไม่หญิงสาวเอ่ย ด้วยสีหน้าทุกข์ระทม
นักพรต : แม่นางโปรดยืนขึ้นก่อน แล้วเชิญตามข้ามา
เฉินกุ้ยเซียงให้หญิงสาวไปที่โต๊ะ แล้วได้นำกาน้ำกับถ้วยใบหนึ่งออกมา ซึ่งในถ้วยใบนั้นมีน้ำอยู่ค่อนถ้วย
นักพรต : แม่นางโปรดดื่มน้ำในถ้วยนี้เถิด
หญิงสาว : หรือนี่จะเป็น น้ำลืมอดีต
นักพรต : หากเจ้าจะเรียกเช่นนั้น ก็ย่อมได้ หญิงสาวจึงหยิบถ้วยน้ำ มาดื่มด้วยความดีใจ แต่เมื่อน้ำในถ้วยนั้น ได้สัมผัส
กับปากของหญิงสาว ก็ต้องรีบวางถ้วยใบนั้น ลงทันที เ พ ร า ะน้ำที่ดื่มนั้น มีรถเค็มเป็นอย่ างมาก
หญิงสาว : ท่านนักพรต ท่านเอาน้ำอะไรมาให้ทาน ทำไมจึงมีรสชาติเค็มปี๋เช่นนี้
นักพรต : ต้องขอโทษด้วยถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะ เผื่อรสชาติจะดีขึ้น
นักพรต จึงรินน้ำเปล่าจากในกาเพิ่มอีก
นักพรต : แม่นางลองดื่มดูอีกทีสิ ว่ารสชาติดีขึ้นรึยัง
หญิงสาว : ค่อยยังชั่วแล้วคะ รสชาติพอกินได้ แต่ยังมีรสเค็มอยู่บ้าง
นักพรต : ถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะ นักพรต รินน้ำเปล่าลงไปอีก
หญิงสาว : น้ำในถ้วยนี้มีรสจืด จนแทบไม่หลงเหลือความเค็มอีกแล้ว ดื่มได้สบายเลย ทันใดนั้นหญิงสาว ก็เข้าใจในทันที
นักพรต : อันว่าอดีตที่แสนเ ล ว ก็เปรียบเหมือนดั่ง เกลือในน้ำที่มีรสเค็ม ทำให้มิอาจดื่มกินได้ แต่หากเราหมั่นเติม สิ่งดี ๆ
ลงไปเหมือนเราเติมน้ำเปล่าเข้าไป ย่อมทำให้น้ำ ที่มีรสเค็มมากค่อย ๆ จางลง จนในทีสุดก็กลายเป็นน้ำ ที่เราสามารถดื่มกิน
อย่ างมีความสุขได้เพียงแม่นางหมั่นเติมสิ่งดี ๆ ให้กับชีวิต ไม่เติมสิ่งไม่ดี เข้าไปอีก ก็จะทำให้อดีตที่แสนเ ล ว ด้อยค่าด้อย
ราคาลงไปเองถึงแม้ว่ามันจะยังอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถสร้าง ความทุกข์ใจให้กับเราได้ เ พ ร า ะมันเจือจางลงแล้วนั่นเอง
